تأثیر 12 هفته تمرین استقامتی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیل‌دار، PYY 3-36، دریافت غذا و وزن رت‌های نر چاق

با توجه به روند رو به رشد اضافه وزن و چاقی، هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر 12 هفته تمرین استقامتی بر تغییرات وزن، غذای دریافتی، هورمون اشتهاآور آسیل گرلین و هورمون ضد اشتهای PYY3-36 در رت‌های نر چاق بود. 16 رت نر ویستار به مدت 9 هفته با غذای پرچرب (مشتق‌شده از روغن سویا) تغذیه شدند تا به میانگین وزنی g30 ±319 رسیدند. پس از همسان‌سازی، رت‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه 8 تایی کنترل و تمرین استقامتی دوازده‌هفته‌ای (هر جلسه 60 دقیقه با سرعت 15 تا 30 متر در دقیقه، 5 روز در هفته) دویدن روی تردمیل با شیب صفر تقسیم شدند.آب و غذای استاندارد به‌صورت آزادانه در اختیار حیوانات قرار گرفت. هر دو روز یک بار غذای دریافتی و وزن آنها اندازه‌گیری و ثبت شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین و 8 ساعت ناشتایی شبانه، نمونه‌های خونی جمع‌آوری شد. با استفاده از روش الایزا، غلظت پلاسمایی هورمون‌های ذکرشده اندازه‌گیری شد. دوازده هفته تمرین استقامتی کاهش معناداری را در وزن رت‌های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل ایجاد کرد (001/0p=). در طول دورة تمرین، میانگین غذای دریافتی گروه تمرینی کمتر از گروه کنترل بود (028/0= P). غلظت پلاسمایی گرلین آسیل‌دار تفاوت معناداری بین دو گروه نشان نداد، اما مقادیر پلاسمایی PYY 3-36 در گروه تمرینی در حد معناداری زیادتر بود (016/0p=). به‌نظر می‌رسد یکی از سازوکارهای احتمالی کاهش وزن ناشی از فعالیت-های ورزشی استقامتی، کاهش غذای دریافتی از طریق افزایش سطوح پلاسمایی هورمون ضد اشتهای PYY3-36 باشد.